Door: Willemien Rietman
Vrijdag 9 juni 2017, 17 uur. Op de vierde etage van boekhandel Scheltema aan het Rokin in Amsterdam viert uitgeverij Lucht de presentatie van een nieuw boek. En wat voor boek. Het gaat om ‘Buikgevoel’. Wat ik van mijn darmen heb geleerd”, geschreven door Suzanne Bos.
We kennen Suzanne van haar prachtige columns in het Contactblad van stichting Lynch Polyposis. Haar columns gaan over haar leven als moeder van drie kinderen. Ze beschrijft alledaagse gebeurtenissen door de ogen van een vrouw die op jonge leeftijd darmkanker kreeg als gevolg van polyposis. En nu is er dus een boek. Ik ben vereerd bij de presentatie aanwezig te mogen zijn.
Voordat ze het eerste exemplaar overhandigt aan haar voormalig arts, interviewt Marnix Pauwels, auteur van verschillende boeken, Suzanne. Het is een persoonlijk gesprek over ernstig ziek zijn en de drijfveren om iets van het leven te maken.
Pauwels: “Je bent genezen van kanker. Waarom laat je het niet los? Waarom ben je een boek gaan schrijven? Bos: “Ik heb veel geleerd, met name van de verbinding tussen darmen en emoties, dat laat me niet los. Ik weet nu zoveel, dat ik denk dat ik er misschien anderen mee kan helpen.”
Pauwels: “Was het belangrijk voor jezelf om te schrijven?” Bos: “Ja. Ik ben een controlfreak en schrijven helpt me bij de verwerking, om dingen op een rijtje te krijgen, de boel te managen. Ik heb er door afgeleerd om bang te zijn. Die angst hè, die brengt je nergens. Ik houd nu veel meer van het leven.”
Pauwels: “Ben je je ziekte dankbaar, kun je het zo zien?” Bos: “Ik had het natuurlijk liever niet gehad. Maar dit is nu mijn leven en ik ben dankbaar dat ik ervan heb geleerd: loslaten, vertrouwen, je overgeven aan de artsen… het zijn clichés, maar ze gelden allemaal.”
Pauwels: “Vertel eens iets over je buikgevoel. Gut feeling, dat is toch je Intuïtie?”
Bos: “Buikgevoel is iets meer dan dat. Ik was eens in Spanje en werd ziek van het eten van een visje. Als ik nu vis op een menu zie, dan is er gelijk herkenning.
Mijn buik heeft het onthouden. Je buikgevoel moet je kennen om er iets mee te kunnen doen. Intuïtie is net iets anders. Je darmen hebben hun eigen werkgeheugen en dat zit grotendeels in je onbewuste.” Pauwels: “Zeg je dat de darm eigenlijk een verwaarloosd orgaan is?”
Bos: “Ja, dat staat in mijn boek uitgelegd. Het is een boek voor mensen met darmkanker, IBS (prikkelbare darm, zo’n 30% van de bevolking) en voor iedereen die er meer over wil weten. De hoofdstukken staan vol tips en praktische informatie.”
Pauwels: “Wat zou je met je kennis en ervaring willen veranderen aan de gezondheidszorg?”
Bos: “Ik zou graag willen dat de communicatie tussen arts en patiënt verbetert. Er is zoveel dat speelt. Het is belangrijk dat artsen ingaan op wat die specifieke persoon wil. Het is handig als de arts naast je staat en niet boven je. Ook moeten er meer gespecialiseerde centra komen waarbij veel aandacht is voor de diagnose.”
En dan is het tijd voor het officiële gedeelte. Suzanne licht toe dat ze dit eerste exemplaar overhandigt aan Lisbeth Mathus-Vliegen, maag-, lever-, darmarts die haar langdurig heeft behandeld. “Je was een hele fijne arts. Je laat patiënten in hun waarde waardoor je mag zijn wie je bent. Daarnaast wil ik je bedanken voor je ondersteuning bij het maken van dit boek. Je hebt meegelezen en geholpen om het met je praktische inslag te perfectioneren. Dank je wel.”
Mathus: “Ik waardeer het bijzonder hoe je je ziekte beschrijft en begrijpt. Je geeft daarmee anderen handvaten op het gebied van voeding en klachten op lichamelijk en geestelijk gebied. Je leest het boek van begin tot eind uit.”
Na de presentatie snel ik naar huis met mijn gesigneerde exemplaar. Dat weekend lees ik “Buikgevoel” in een keer uit. De rode draad van het persoonlijke verhaal, afgewisseld met intermezzo’s en feitelijke informatie maken het een waardevol en zeer leesbaar boek.